Escrivá jest skarbem Kościoła (...). Poznałem Josemaríę Escrivę w Rzymie podczas Soboru Watykańskiego II. Powiedziano mi, że podkreślał on istotną rolę świeckich w życiu codziennym i w pracy, dążąc do tego, by Kościół był obecny w świecie właśnie poprzez ludzi świeckich, bez habitów czy biskupich lasek. Był to człowiek, który według mnie emanował wielkością ducha. Interesowały go sprawy Soboru. Wiedziałem, że wiele podróżował, i że szczególnie zajmowało go apostolstwo ludzi świeckich. Mówił wiele o tym, co działo się na całym świecie i zdałem sobie sprawę z tego, że tam był żywy Kościół.